Cieszę się Czytelniczko/Czytelniku, że trafiłaś/trafiłeś tutaj i mam nadzieję, że zostaniesz ze mną na dłużej.
„Dobre życie” to strona o odkryciach duszy i rozumu, związkach i poszukiwaniach sensu i piękna w prostej codzienności.
Tworzona z miłości do natury.
Z nutą magii i zapachem ziół w tle.
Zapraszam!
Przez wieki historii rola kobiet zmieniała się, ale również różniła się pomiędzy społecznościami. Niektóre społeczności miały w swoim gronie potężne wojowniczki, wielkie kapłanki i polityczne przywódczynie. W innych społecznościach role kobiet ograniczały się do dbania o ognisko domowe i rodzicielstwo.
W dzisiejszych czasach wciąż role kobiet wspołecznościach całego świata znacząco się różnią. W niektórych krajach przewodzą, w innych ich rola jest sprowadzana do najniższego poziomu. Kobiety utrzymywane są na pozycji niższej, niż mężczyźni, zazwyczaj w społecznościach, gdzie ogromny wpływ na funkcjonowanie codzienne i prawo mają religie monoteistyczne, albo tam, gdzie jest wyjątkowo niski poziom edukacji.
Nie tak dawno, podsumowując dotychczasowe etapy mojego życia, zwróciłam uwagę, że od lat z ze szczególną ciekawością obserwuję kobiecy świat. Kobiety. Ich słabości i ich siłę. Ich radości i smutki. I to, jak są traktowane w różnych kulturach, religiach. Gdzie poważane, a gdzie niecenione. Wnioski z tych obserwacji są różne – pozytywne i negatywne, ale jedno wiem na pewno – absolutnie uwierzyłam w mądrość i moc kobiet. Prawdziwą, tworzącą siłę. Która czasem może być prawie niewidoczna, bezradna. Ale kiedy tylko kobieta zaczyna szukać, kiedy zbliża się do natury, kiedy budzi w sobie pewnego rodzaju dzikość i kiedy łączy się z innymi kobietami – wtedy może naprawdę wiele.
Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem.
Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterie; to jego najczęstsze wcielenia.
Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka. Trzeba za nim ruszyć.
Tak modne ostatnimi laty stało się hobby kulinarne. Zaczęliśmy prześcigać się w wykwintnych kucharzeniu niemal na co dzień. Kupujemy tony książek kucharskich, oglądamy programy kulinarne ociekające zapachami i smakami, nakręcające wyobraźnię, prześcigamy się wśród przyjaciół zarażonych bakcylem smaku osiągnięciami na tym polu. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że zaczynamy za bardzo poddawać się tym impulsom, zakupujemy masę produktów używanych jednorazowo, zaczynamy w oczywisty sposób jeść i pić te pyszności bez umiaru, a coś, co kiedyś było wydarzeniem szczególnym, staje się codziennością i zapewne niedługo też przestanie cieszyć. A zostanie roztrojone zdrowie. I tony zmarnowanego jedzenia.
Silna chemia pcha cię w ramiona drugiego człowieka. To przyjemne i zawsze niespodziewane uczucie. Świat staje się kolorowy, wypełnia cię nadzieja, poczucie mocy, zderzasz się z milionem emocji każdego dnia. Miłość cię dopada, możesz góry przenosić i pokonać każdą przeszkodę. Poddajesz się tej gorączce bezwiednie. I chcesz ją utrzymać. Jednocześnie boisz się, że im bardziej jesteś zaangażowany, nie będąc pewnym drugiej strony, tym bardziej możesz cierpieć, gdyby się nie udało. Zaczynasz dążyć, aby uczynić tę miłość bardziej bezpieczną.
Jong Erica, 1977, „Jak ocalić swoje życie?”
Myslę dziś o świecie betonowo-szklanych domów, świecie luksusowych usług, wielkich korporacji.
Na ulicach stolicy ludzie odstawieni za krocie, gustowni lub rażący markami, jeżdżą luksusowymi, przesadnie wywoskowanymi autami, nierzadko niepotrzebnie wielkimi, czy napakowanymi koniami mechanicznymi, których wcale nie używają, tylko budują sobie nimi ego. Usługi dostają najwyższej jakości w takim świecie. Zapłacisz – a otulą cię obsługą, jak pierzynką z puchu – nic nie musisz, nawet ruszać się nie musisz, jak nie chcesz, pomyślą za ciebie też – tylko płać.
Decyzję o zakupie ciucha za 200 zł podejmują w ułamku sekundy bez uszczerbku na budżecie. Dziecku codziennie daje się kasę, ile potrzebuje – a ono wydaje na zbyt gwałtowne poznawianie świata i wszelkich wyniszczających rozrywek. Decyzja o zakupie nowego iPhona to minuta bez sprawdzania zawartości konta – po prostu fanaberia do natychmiastowej realizacji. Można prawie wszystko mieć, w jednym z najbardziej cywilizowanych miejsc świata. W okamgnieniu. Praktycznie wszystko hula.
A więc skąd ten marazm wsród ludzi? Tak wielu traci sens istnienia? Doświadcza braku radości i chęci na cokolwiek? Skąd? Czytaj dalej
Brzoza pospolita (Betula alba)
Energia drzewa: żeńska.
Żywioł: Wody i Ziemi.
Zanteresowania: Empatia, leczenie, pielęgnowanie, współczucie.
Rola: Pielęgniarki ogólne, opiekunki małych dzieci i macierzyństwa, opiekunki kobiet w ciąży, uzdrowicielki terenów zainfekowanych cywilizacją, pionierki zajmujące się uzdatnianiem dla innych trudnych terenów poprzemysłowych i po klęskach żywiołowych.
Specjalizacja uzdrawiania: Brzozy należą do drzew leczących ludzi w formie „pierwszej pomocy”. Jest to rodzina drzew, która wybiera do życia trudne tereny, o chłodnym klimacie, ugory, tereny wymagające uzdrowienia po wojnach i pożarach, pozbawione składników odżywczych, mające krótki okres wegetacji i długą zimę. Są one ambitnym pionierem wśród rodów drzew. Ich ciała fizyczne są krótkowieczne. Wcześnie dojrzewają do kontaktu z ludźmi. Brzozy pomagją ludziom uporać się z chorobami fizycznymi. Wspierają one uruchomienie współczucia także dla samego siebie i aktywizują proces leczenia. Mają umiejętność „brania na siebie” chorób ludzi i zwierząt. Brzozom warto podziękować dobrym słowem, gdyż jest to rodzaj zapłaty za ich pracę, by nie chorowały same po kontakcie z chorym. Obdarzają dobrym samopoczuciem. Pomagają zrównoważyć pierwiastek męski i żeński w sobie. Amulety z brzozy chronią przed złymi duchami. Kładziono je w dawnych czasach w kołyskach niemowląt.
Kim są Drzewa? Drzewa są takimi samymi istotami jak my, tylko mają inne ciała fizyczne. Nie są antropomorficzne, nie mają ludzkich oczu w kształcie oczu i uszu w kształcie uszu, nie mają ust. Mają za to czułe wodne serca. Świadome i piękne. Mają dusze. Mają mózgi, które są splątanymi nićmi grzybni korzeniami, pod naszymi stopami. Mają oczy –odbierające barwne wibracje światła liście. Mają uszy- korę pofałdowaną jak małżowiny uszne ludzi. Wychowują swoje dzieci, małe drzewiątka, kochają i opiekują się swoimi rodzinami. Są cywilizacją duchową występującą na płaszczyźnie fizycznej. W przeciwieństwie do ludzi nie kreują rzeczywistości. Mają za to moc obserwowania jej i komentowania. Połączone nicią światła, jak światłowodem z centrum Ziemi i Słońcem, przechowują w sobie prastarą wiedzę istot pradawnych.
Gdy nauczymy się z nimi rozmawiać, możemy wraz z nimi obserwować wszystko co dzieje się wokół nas, z góry, z boku i z wewnątrz, przed i poza czasem. Możemy poznawać przeszłość i przyszłość oraz kontaktować się z naszymi przodkami. Każdy gatunek Drzew ma trochę inne zainteresowania i pasje kolekcjonerskie, uzdrowicielskie.
autor: Weronika Dąbrowska
źródło: http://tebaby.pl
Carlos Ruiz Zafon, Cień wiatru
