Trzecia składowa miłości według trójczynnikowej koncepcji miłości R.Strenberga to zaangażowanie.

Zaangażowanie można zdefiniować na dwóch poziomach: „decyzji krótkoterminowej (oznaczającej, że kochamy partnera) i długoterminowej (oznaczającej, że chcemy podtrzymać tę miłość i pozostać w związku z partnerem)”⁵⁶. Na zaangażowanie składają się „decyzje, myśli, uczucia i działania ukierunkowane na przekształcenie relacji miłosnej w trwały związek oraz na utrzymanie tego związku pomimo występowania różnych przeszkód”⁵⁷. Poddaje się ono świadomej kontroli. W udanym związku zaangażowanie jest najbardziej stabilnym składnikiem. „Dalszymi czynnikami podtrzymującymi zaangażowanie są: dodatni bilans zysków i strat uzyskiwanych w danym związku przez partnerów oraz mała atrakcyjność innych (alternatywnych) związków im dostępnych, a także liczne bariery przeszkadzające zerwaniu związku”⁵⁸. Bariery te mogą mieć charakter formalny (legalizacja związku – małżeństwo) i nieformalny (system wartości, naciski rodziny i przyjaciół). Zaangażowanie ma charakter samopodtrzymujący trwanie związku. Barierą, która nie pozwoli na rozpad związku jest np. uzasadnianie własnych działań. Otóż często ludzie wkładają w związek dużo wysiłku, ale muszą wierzyć przy tym, iż to ma sens, a ich wysiłki są właściwie ukierunkowane, gdyż inaczej byłoby to nie do zniesienia. W związek wkładane są także inwestycje własne oraz te, z których dana osoba zrezygnowała. Wycofanie się ze związku mogłoby nieść ze sobą zbyt dużo strat, dlatego też ludzie tkwią w nim. Im więcej wkładają, tym większe zaangażowanie i mniej chęci na rozstanie. Kolejną barierą niepozwalająca na rozpad związku jest fakt, iż związek z partnerem staje się częścią własnego „ja”. W miarę trwania związku, partner staje się częścią drugiej osoby, jego własnej tożsamości. Choć często następuje niezadowolenie z powodu rozbieżności między pragnieniami i oczekiwaniami, a stanem faktycznym. Jego satysfakcja zmienia się, tzn. ulega wahaniom w wyniku oddziaływania przemijających czynników. Jednakże w miarę upływu czasu partnerzy dostosowują się do siebie. Zaangażowanie rośnie wolno wraz ze wzrostem zadowolenia, w miarę narastania namiętności i intymności ten wzrost jest coraz szybszy. Następnie stabilizuje się i trwa tak do końca związku. Im bardziej partnerzy są zaangażowani w związek tym bardziej bronią swego związku. Obniża się także atrakcyjność ewentualnych partnerów spoza związku. Co jest tendencją nieświadomą.